تاریخ وصاف (یا تجزیة الامصار و تزجیة الاعصار)، از قدیم ‌‌ترین منابع فارسی درباره دوره ایلخانان و نوشته شهاب الدین عبداللّه شیرازی است. وی که به وصّاف الحضره مشهور بود، شرف شیرازی نیز تخلص می ‌کرد. وصاف در ۶۹۷ به تالیف این کتاب پرداخت. بخشی از کتاب به غازان خان و بخش دیگری از این اثر به الجایتو تقدیم شده است. به گفته وصاف، کتاب وی دنباله تاریخ جهانگشای عطاملک جوینی است. این کتاب مشتمل بر مقدمه و پنج جلد در شرح رویدادهای حکومت ایلخانان تا اواسط سلطنت ابوسعید بهادر یعنی سال 723 هجری است. در پایان جلد چهارم بخشی از تاریخ جهانگشای جوینی مشتمل بر آغاز قدرت گیری چنگیزخان و خلاصه‌ای از تاریخ حکومت خوارزمشاهیان و سلطان جلال الدین آورده شده است. وصاف الحضره ضمن شرح وقایع تاریخی، اشعاری به عربی یا فارسی آورده که غالبا سروده خود اوست. رساله‌‌های مدرسه سیار، اصول علم بیان و رساله ‌ای در تشبیه نیز در این کتاب گنجانده شده اند. نثر تاریخ وصاف متکلف، مسجع و سرشار از عبارت پردازی، ذکر مترادفات و افراط در آوردن اخبار و اشعار عربی و آیات قرآنی است. به این سبب که مولف بسیاری از وقایع را دیده یا از بزرگان دربار ایلخانان شنیده، از لحاظ تاریخی شایان اعتماد و با اهمیت است. بسیاری از اصطلاحات اداری و دیوانی حکومت ایلخانان نیز در این کتاب ثبت شده است. اما ویژگی مهم آن رعایت انصاف و حق‌ گویی در بیان رخدادهای تاریخی است. کتاب پیش رو به همت کتابخانه ابن سینا و کتابخانه جعفری تبریزی در سال 1338 شمسی به شیوه افست و با خط نستعلیق محمد ابراهیم از روی نسخه 1269 هجری چاپ بمبئی، به طبع رسیده است.